பெரிய புராணம் - தெளிவு இல்லதே

 பெரிய புராணம் - தெளிவு இல்லதே 

வாழ்க்கை பெரிய துரித கதியில் சென்று கொண்டு இருக்கிறது. 

அனைத்திலும் ஒரு வேகம். ஒரு பதற்றம். ஒவ்வொரு வாகனமும் ஒன்றை விட ஒன்று முந்திக் கொண்டு வருகின்றன. எவ்வளவு சீக்கிரத்தில், எவ்வளவு வேகமாக செல்ல முடியும் என்று போட்டி போட்டுக் கொண்டு பறக்கின்றன. 

எதற்கும் நேரம் இல்லை. மழை, வெயில், மின் கம்பியின் மேல் இருக்கும் அந்த சின்னக் குருவி, குழந்தையின் சிரிப்பு, அதிகாலைச்  சூரியன், அந்தி சந்திரன்..இப்படி ஆயிரம் ஆயிரம் இனிமையான விடயங்கள் நம்மைச் சுற்றி இருக்கின்றன. எதையும் பார்க்க, இரசிக்க, அனுபவிக்க  நேரம் இல்லை. 

பணம், பொருள், சொத்து, அதிகாரம், பதவி, எதிர்கால கனவு/பயம் என்று வாழ்கை ஒரு சாரம் இல்லாமல் போய்க் கொண்டிருக்கிறது. 

பெரிய புராணம் போன்ற மிகப் பெரிய இலக்கியத்தை எழுத ஆரம்பித்த சேக்கிழார், ஆற்றின் நீரோட்டத்தை, நின்று, இரசித்து, அனுபவித்து எழுதுகிறார்.

ஆற்றின் நீரோட்டம் கலங்கலாக இருக்கிறது. ஏன் கலங்கி இருக்கிறது என்றால், பெண்கள் ஆற்றில் நீராடுவார்கள், அவர்கள் உடலில் உள்ள சந்தனம், குங்குமம் போன்றவை நீரில் கலந்ததால் அந்த நீர் தெளிவு இல்லாமல் இருக்கிறதாம். 

பாடல் 

வாச நீர்குடை மங்கையர் கொங்கையிற்  

பூசு கும்கும மும்புனை சாந்தமும்

விசு தெண்டிரை மீதழித் தோடுநீர்

தேசு டைத்தெனி னுந்தெளி வில்லதே.

பொருள் 

https://interestingtamilpoems.blogspot.com/2021/06/blog-post_26.html

(please click the above link to continue reading)

வாச நீர் = வாசம் உள்ள நீர் 

குடை = குடைந்து குடைந்து நீராடும் 

மங்கையர் = பெண்கள் 

கொங்கையிற்  = மார்பில் 

பூசு  = பூசிய 

கும்கும மும் = குங்குமமும் 

புனை சாந்தமும் = அணிந்த சந்தனமும் 

விசு = வீசி 

தெண்டிரை =  அலையால் 

மீதழித் தோடுநீர் = மிகையாக அழித்துக் கொண்டு ஓடும் நீர் 

தேசு = ஒளி 

உடைத்தெனி னுந்  = பொருந்தியதாயினும் 

தெளி வில்லதே. = தெளிவு இல்லாமல் கலங்கி இருந்தது 

சரி, இதில் என்ன இருக்கிறது ? பெண்கள் குளிக்கிறார்கள். சந்தனமும், குங்குமமும் நீரில் கலந்து இருக்கிறது. நீர் தெளிவாக இல்லை.  இதெல்லாம் தெரிந்து என்ன ஆகப் போகிறது? 

இயற்கையை இரசிக்க தெரிந்து கொள்ள வேண்டும். எப்படி இரசித்து இருக்கிரார்கள் என்று தெரிந்து கொள்ளலாம். அட, இதை இப்படியும் இரசிக்க முடியுமா என்று வியக்க வைக்கிறது. 

Wordsworth என்ற ஆங்கில் கவிஞர் ஒரு கிராமத்தில் வயலோரம் நடந்து போகிறார். அங்கே யாரோ ஒரு முகம் தெரியாத பெண்  கதிர் அறுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள். ஏதோ ஒரு பாட்டு பாடிக் கொண்டிருக்கிறாள். அது என்ன பாட்டு என்றும் அவருக்குத் தெரியாது. 

இதில் என்ன இருக்கிறது? 

அதைப் பற்றி ஒரு பாடல் எழுதி இருக்கிறார். காலத்தால் அழியாத பாடல். 

The Solitary Reaper

BY WILLIAM WORDSWORTH

Behold her, single in the field,

Yon solitary Highland Lass!

Reaping and singing by herself;

Stop here, or gently pass!

Alone she cuts and binds the grain,

And sings a melancholy strain;

O listen! for the Vale profound

Is overflowing with the sound.

No Nightingale did ever chaunt

More welcome notes to weary bands

Of travellers in some shady haunt,

Among Arabian sands:

A voice so thrilling ne'er was heard

In spring-time from the Cuckoo-bird,

Breaking the silence of the seas

Among the farthest Hebrides.

Will no one tell me what she sings?—

Perhaps the plaintive numbers flow

For old, unhappy, far-off things,

And battles long ago:

Or is it some more humble lay,

Familiar matter of to-day?

Some natural sorrow, loss, or pain,

That has been, and may be again?

Whate'er the theme, the Maiden sang

As if her song could have no ending;

I saw her singing at her work,

And o'er the sickle bending;—

I listened, motionless and still;

And, as I mounted up the hill,

The music in my heart I bore,

Long after it was heard no more.

இரசிக்க பழக வேண்டும்.

இரசிக்க ஆயிரம் இருக்கிறது. இரசிக்க இரசிக்க வாழ்கை இனிமையாக இருக்கும்.