கம்ப இராமாயணம் - அவலச் சுவை - புலம்பல்கள்

 கம்ப இராமாயணம் - அவலச் சுவை - புலம்பல்கள் 

இன்பமான நிகழ்வுகளை எளிதில் சொல்லி விடலாம் .  பெரிய, ஆழ்ந்த வார்த்தைகள் தேவை இல்லை .  எல்லோரும் புரிந்து கொள்ள முடியும் .  

சோகத்தை ,  துன்பத்தை எழுத்தில் வடிப்பது அவ்வளவு எளிது அல்ல .  துன்பத்தில் என்ன இருக்கிறது விவரிக்க ?  வர்ணிக்க ?   

மேலும் அதை மெருகு செய்யப் போனால்  சில சமயம் அருவெறுப்பாகி விடும் .  "இறந்த அவன் முகம் அழுகிய வாழைப் பழம்  போல் இருந்தது "  என்று சொன்னால் நல்லாவா இருக்கும் .  

ஆனால் கம்பன் சோகத்தையும் மிக அழகாக படம் பிடிக்கிறான் .  

பாத்திரங்களின் சோகம் நம்மை தாக்க வேண்டும் .  அதே சமயம் அடடா என்ன அழகாக சொல்லி இருக்கிறான் என்ற நயமும் வேண்டும் .  வார்த்தைகளில் ஆழம் வேண்டும் ,  சோகத்தை பிரதிபலிக்க வேண்டும் ,  அதே சமயம் சொல்லப் பட்ட விதமும் நேர்த்தியாக இருக்க வேண்டும் .  

"இறந்தார் ,  மண்டைய போட்டார் ,  டிக்கெட் வாங்கி விட்டார்" என்றெல்லாம் சொல்லாமல்   "இறைவன் திருவடியை அடைந்தார் ,  காலமானார் "  என்றெல்லாம் சொல்லுவது போல .  

இராமாயணத்தில் பல இடங்களில் கம்பன் சோகத்தைப் பிழிகிறான் .  அது நம் நெஞ்சை அறுக்கும் படி இருக்கும் .  வலிக்கும் .  அவன் சொன்ன விதம் ,  நம்மை வியப்பில் ஆழ்த்தும் .  இப்படி கூட இதைச் சொல்ல முடியுமா என்று நினைக்க வைக்கும் .  

சோக இரசம்.

முதல் புலம்பல் ஜடாயு புலம்பல் .  தயரதன் இறந்த சேதி கேட்டு ஜடாயு புலம்புகிறான் .  

நினைத்துப் பார்ப்போம். நெருங்கிய நண்பர் இறந்து விட்டதாக அவருடைய மகன் நம்மிடம்  கூறுகிறான் .  அந்த மகனிடம் நாம் என்ன சொல்லுவோம் ? 

ஜடாயு என்ன சொன்னார் என்று பார்ப்போம் .