திருக்குறள் - அளவின் கண்
ஆத்துல போட்டாலும் அளந்து போடு னு ஒரு பழ மொழி உண்டு .
எதைச் செய்தாலும் , ஒரு கணக்கு வேண்டும் . ஒரு அளவு இல்லாமல் எதையும் செய்யக் கூடாது .
வாழ்க்கைக்கு என்ன கணக்கு . எதைச் செய்வது , எப்படிச் செய்வது , எவ்வளவு செய்வது , எதைச் செய்யக் கூடாது. செய்தால் என்ன ஆகும் என்றெல்லாம் ஒரு அளவு வேண்டாமா ?
சுவையாக இருக்கிறது என்பதற்காக பத்து லட்டு தின்னலாமா ?
தமிழ் சமுதாயம் இந்த கணக்கு வழக்கில் மிக ஆழமாக போய் இருக்கிறது .
உண்மை என்றால் என்ன , அதன் அளவு என்ன , பாவ புண்ணியம் என்பது என்ன, நன்மை தீமை என்றால் என்ன என்றெல்லாம் ஆராய்ந்து , எல்லாவற்றிற்கும் ஒரு வரைவிலக்கணம் செய்து வைத்து இருக்கிறது .
ஒருவனை நாம் அடிக்கிறோம் என்றால் அவன் திருப்பி அடிப்பான் என்ற கணக்குத் தெரிய வேண்டும் . மற்றவன் பொருளை எடுத்தால் எவ்வளவு நாள் சிறை செல்ல வேண்டியிருக்கும் என்ற கணக்கு வேண்டும் . இல்லை என்றால் மனம் போன போக்கில் எதையாவது செய்து , மாட்டிக் கொண்டு முழிக்க வேண்டியதுதான் .
வள்ளுவர் சொல்கிறார்,
"களவின் மேல் தீராக் காதல் கொண்டவர்கள் , இந்த கணக்கெல்லாம் பார்க்க மாட்டார்கள்"
என்று .
பாடல்
அளவின்கண் நின்றொழுகல் ஆற்றார் களவின்கண்
கன்றிய காத லவர்
பொருள்
அளவின்கண் = ஒரு அளவையும்
நின்றொழுகல் = கடைப்பிடித்து வாழ
ஆற்றார் = மாட்டார்கள்
களவின்கண் = களவு செய்வதில்
கன்றிய = மிகுந்த
காத லவர் = காதல் உள்ளவர்கள்
இங்கே அளவு என்பதற்கு நீண்ட விளக்கம் தருகிறார் பரிமேலழகர் .
உண்மையை எப்படி நிறுவுவது ? அதற்கு என்ன சாட்சிகள், அளவுகள் உண்டு ? நன்மை , தீமை , பாவம் , புண்ணியம் , இன்பம் , துன்பம் என்று வினையும் , அதனால் வரும் விளைவும் என்று அடுக்கிறார் .
கன்றிய காதல் என்றால் எப்ப யார் பொருளை எடுக்கலாம், யாரை ஏமாற்றி ஏதாவது அடையலாம் , ஒன்றையும் கொடுக்காமல் அல்லது குறைவாகக் கொடுத்து நிறைய பெற்றுக் கொள்வது, என்று இப்படி சதா சர்வ காலமும் சிந்தித்துக் கொண்டே இருப்பவர்கள் . இவர்களுக்கு வாழ்வில் ஒரு கணக்கும் கிடையாது , வழக்கும் கிடையாது .
கொடுத்துப் பழக வேண்டும் . எடுத்து அல்ல .
